Blog #11 - BACK OFF! Mijn leven, mijn keuzes.
*Deze blog is geschreven door onze social media stagiaire Madelief.
Ik ben altijd het meisje geweest dat automatisch goed was in alles wat ik deed. De lagere school deed ik met twee vingers in mijn neus en krabbend aan mijn kont. AVI uit in groep 3, plusklasjes sinds groep 5. Schaken terwijl mijn klasgenootjes mochten knutselen, Russisch leren tijdens Engels. Op de Cito eindtoets had ik een score van 549. Het kwam me allemaal aanwaaien. De eerste paar jaar op de middelbare school ging ik telkens met hakken over de sloot over naar het volgende jaar. Elk jaar stonden er een aantal tienen en een aantal enen op mijn rapport.
Ik was doodongelukkig op mijn school. Kon geen motivatie vinden, had een hele nare sfeer in de klas en niet echt vrienden. In de derde bleef ik zitten, je kunt namelijk maar een bepaalde tijd VWO doen zonder te weten hoe je moet leren. Toen ik de derde overdeed voelde ik me meer op mijn plek in de klas maar de schade was al aangericht. Leraren zagen me als een druk meisje dat met allesbehalve school bezig was. Ik werd door hen niet serieus genomen en zelfs door een aantal uitgescholden ten overstaande van de hele klas. Daar heb ik de nodige trauma’s door opgelopen.
Na de eerste vier jaar van de middelbare school daar te hebben doorgebracht, heb ik het besluit genomen om naar een hele kleine particuliere school te gaan in Amstelveen. Een school waar persoonlijke groei vooropstond. Mijn moeder was het niet helemaal eens met mijn schoolkeuze, ze vond de school iets te zweverig en had liever gezien dat ik naar het Infinity College was gegaan. Alhoewel de school niet haar eerste keus was, gaf ze wel enorm veel support. Op die school heb ik maar een paar vakken gevolgd; scheikunde, Nederlands, Engels en wiskunde. Als ik geen zin had om naar de les te gaan, ging ik niet. Het grootste gedeelte van het jaar heb ik besteed aan boeken lezen (nee, niet de boeken voor de lijst) en vooral heel veel Netflix kijken. Ik heb aan het eind van het jaar staatsexamen gedaan in Engels en Nederlands. Ik heb het gehaald zonder mijn boeken te openen of mijn mondeling voor te bereiden. Nee, ik ben niet bepaald trots op de manier waarop ik het heb gehaald maar die twee certificaten heb ik binnen.
Ik wilde na de ervaring met mijn schoolexamens toch meer begeleiding en structuur op school. Daarom koos ik ervoor om naar het Luzac College te gaan in Amsterdam. Dit keer was het mijn vader die niet achter mijn keuze stond. Hij vond het schandalig dat ik een dure school nodig had terwijl het leger dezelfde middelen gebruikte. De school bood een versneld examenjaar aan waardoor je 4, 5 en 6 VWO in 28 weken gepropt deed. Acht weken per leerjaar, vervolgens een SE-week en nog een week voor de examens. Omdat ik het jaar daarvoor zo weinig aan andere vakken had gedaan, heb ik op het Luzac College ook maar een handjevol vakken gedaan. Ik volgde Biologie, Scheikunde, Wiskunde A, Natuurkunde en begon aan mijn profielwerkstuk. Na de eerste periode heb ik scheikunde laten vallen, ik vond het moeilijk om alle bèta vakken tegelijkertijd te doen. Alhoewel ik eindelijk weer zin had om elke dag naar school te gaan, zijn er een aantal dingen gebeurd waardoor ik mijn focus niet bij school kon leggen. Halverwege het schooljaar kwam Corona. Ik merkte al snel dat online school niet voor mij was weggelegd. Ik was constant afgeleid en kon me niet focussen. De versoepelingen door de overheid voor de examens hebben mij niet echt geholpen. Voor dat jaar had ik nooit een schoolexamen gemaakt en in combinatie met mijn faalangst heb ik ze echt allemaal verknoeid. Uiteindelijk heb ik met horten en stoten wiskunde en biologie gehaald. Maar ook na die ervaring dacht ik door COVID-19; nooit meer!
Mijn moeder hintte al dat het misschien handig zou zijn om een tussenjaar te nemen. Ik zat de hele zomer in dubio. Het voelde aan als een goed besluit maar ik durfde de stap nog niet te zetten. Een week voor ik weer naar school zou gaan, hakte ik de knoop door. Ik belde de decaan op en vertelde dat ik dit jaar niet terug zou komen. Ik was super nerveus maar mijn decaan reageerde enorm positief. We maakten de afspraak dat ik na een paar weken op de koffie zou komen om bij te kletsen.
Een paar maanden gingen voorbij en ik merkte al snel dat de hele dag Netflixen en niks te doen hebben niet voor mij is weggelegd. Aan een baan komen in deze tijd is alleen niet heel makkelijk; horeca gesloten, kledingwinkels dicht. Het enige wat nog een mogelijkheid was, was de supermarkt en daar vond ik ook geen uitdaging in. Tegelijkertijd werd ik door mijn vader op mijn vingers getikt. Hij zei “Als je dit jaar niks leert, vergooi je gewoon een jaar.” Dat kwam hard aan, ik had eindelijk het gevoel alsof ik weer tot rust was gekomen en dat mijn stress was verminderd. Dat was overigens niet de enige kritiek die ik over me heen kreeg. Mijn hele familie uit hun zorgen over mijn kunnen. Dingen die naar mijn hoofd werden geslingerd waren “ben je überhaupt nog wel van plan om je school af te maken” “denk je dat je het eigenlijk wel kan” “als je nu bij ons komt wonen, kun je de avondschool doen” en “als je het nu niet afmaakt, ga je het nooit doen”. Als ik een ouder van vrienden van mij tegenkom zet ik me altijd schrap want ik weet: daar komen de vragen, verwachtingen en teleurstellingen weer. Ik ben zelf nog steeds van mening dat dit tussenjaar een goed besluit was. Ik heb aan mezelf kunnen werken en ben nog steeds elke dag bezig met groeien. Wat ik alleen niet had verwacht is de constante kritiek van mensen om me heen. Mensen om wie ik geef. Mensen van wie ik houd. Als ik zeg dat ik geen zin heb in het gesprek heeft dat ook geen zin. Ik volg niet het pad dat ze (zouden) hebben bewandeld en daarom ben ik een mislukking. Ik hoor constant “je komt er wel” en daarna “maar dan moet je nu wel je school gaan doen”.
We zitten nu in april en tot nu toe is er maar één iemand geweest die me heeft gevraagd of ik gelukkig ben. En dat ben ik. Ik sta achter mijn keuze. Ik zie nu ook echt in dat dit is wat mijn lichaam en geest nodig hebben. Ik weet niet of ik dit jaar overleefd zou hebben als ik dit niet had gedaan. Maar dat ik daardoor de hele tijd word gezien als minder, gepusht wordt door anderen om gelijk weer te gaan beginnen met school en vragen als “waarom ben je gestopt” doen me pijn. Ik ben nog steeds ik. Ik heb nog steeds dezelfde dromen als voorheen, zit beter in mijn vel, ik heb nog steeds dezelfde ambities en mogelijk meer. Ik heb dit jaar nodig, alleen lijkt niemand daar respect voor te hebben. Maar hé, als ik in de spiegel kijk dan weet ik dat alleen mijn eigen mening ertoe doet. En dat velen mij voorgingen. Ik red het wel. Daar heb ik het volste vertrouwen in. Ooit laat ik jullie allemaal versteld staan.
Heb je na het lezen van de blog vragen voor Madelief? Neem dan contact met haar op via madelief@leadyourfuture.nl of stuur ons een dm via Instagram.